Αγαπητοί γονείς
Όταν ήμασταν
παιδιά η δασκάλα μας έβαζε κάθε χρόνο και για μία φορά τουλάχιστον σαν θέμα
στην έκθεση «η
αποταμίευση».
Κοινό θέμα για
όλους τότε, αναμενόμενο…και με τεράστια σημασία.
Σαν παιδιά
βέβαια που ήμασταν ,ο καθένας προσπαθούσε να προσεγγίσει το θέμα σύμφωνα με τα
δικά του βιώματα. Κοινό όλων μας όμως αποτελούσε η λύση της αποταμίευσης, όπου
αν μη τι άλλο ήτανε ο αγαπητός σε όλους μας….κουμπαράς!!!
Ακόμη
μεγαλύτερης σημασίας πιστεύω πως είναι ένα τέτοιο θέμα στις μέρες μας.
Σε αυτές τις
εποχές όπου πολλές αξίες είναι πλέον παρελθόν
Προσπαθήσαμε με
όση δόση ρομαντισμού μας έμεινε, να κληρώσουμε έναν παραδοσιακό κουμπαρά σε κάθε τμήμα …………για
να διδάσκονται αυτά και να θυμούνται και οι μεγάλοι!
Οι τυχεροί
είναι: Η Ρενάτα και ο Βαγγέλης
Μαθαίνουμε στα παιδιά την
αξία του χρήματος
Με
ευκαιρία την Παγκόσμια
Ημέρα της Αποταμίευσης (31 Οκτωβρίου ) σας παραθέτουμε
κάποιες πληροφορίες και σκέψεις για το όλο θέμα.
Με τον όρο αποταμίευση,
που αποτελεί καθαρά οικονομικό όρο, χαρακτηρίζεται η συσσώρευση κάθε είδους
αγαθών για μελλοντική χρήση.
Ο παραπάνω
ορισμός φαίνεται απλούστατος, και προκύπτει ετυμολογικά από το ρήμα αποταμιεύω.
Πρωτοχρησιμοποιήθηκε από την εποχή της βασιλείας του Όθωνα το 1833. Ακόμα και
σήμερα οι οικονομολόγοι δεν έχουν καταφέρει να δώσουν έναν ακριβή και πλήρη
ορισμό που να καλύπτει όλες τις σύγχρονες μορφές της αποταμίευσης. Παλαιότερα
μάλιστα, οι οικονομολόγοι, δεν έτρεφαν και τόση ευνοϊκή διάθεση απέναντι στην
αποταμίευση, θεωρώντας την, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως στείρα δραστηριότητα ακόμα
και κατακριτέα απόκρυψη αγαθών που έχαναν την παραγωγική χρησιμοποίησή τους
ιδιαίτερα σε περιόδους κλίματος εμπιστοσύνης, ή νομισματικής ισορροπίας. Υπό
αυτή την άποψη η αποταμίευση καταδικαζόταν ως τροχοπέδη της ευρύτερης
οικονομικής ανάπτυξης.
Χαρακτηριστικές
περιπτώσεις αυτής της αντίληψης ήταν το έργο "Ο μύθος των μελισσών",
(1714),του Μπερνάρ ντε Μαντεβίλ που αποτελεί ένα εγκώμιο των πολυτελών δαπανών,
καθώς ακόμα και το περίφημο απόφθεγμα του Μοντεσκιέ "Αν οι πλούσιοι
δεν ξοδέψουν πολύ, οι φτωχοί θα πεθάνουν από την πείνα".
Η
έννοια της αποταμίευσης ήταν γνωστή από την αρχαιότητα περισσότερο με την
έννοια της Πρόνοιας. Αρχαίοι λαοί, όπως ιδιαίτερα οι αρχαίοι Αιγύπτιοι
διατηρούσαν τεράστιες αποθήκες φύλαξης αγαθών για δύσκολες περιόδους. Ομοίως
και στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν αποθήκες φύλαξης σίτου και άλλων αγαθών, όπως στο
Πομπηείο, κατά αναφορά του Δημοσθένη, καθώς και στον Πειραιά. Ο Ησίοδος είναι ο αρχαιότερος που εξήρε
ιδιαίτερα το πνεύμα της αποταμίευσης και τη σημασία του τονίζοντας "Ει
γαρ κεν σμικρόν κατά σμικρόν καταθείο, και θαμά τούτ΄ έρδοις, μέγα και το
γένοιτο" (= αν καταθέτεις λίγα - λίγα και αυτό κάνεις ακατάπαυστα, θα
πετύχεις μέγα έργο).
Χαρακτηριστική
και η σύγχρονη ελληνική παροιμία:
Φασούλι
το Φασούλι
Γεμίζει το Σακούλι!