Γνωριμία και κανόνες της τάξης

 

Δώσε όλα τα χρώματα
στα χέρια των παιδιών
να ζωγραφίσουν τον κόσμο
αγνό και πολύχρωμο
όπως εκείνα θέλουν
και όπως στ’ αλήθεια αξίζει. 
Την αγάπη και τον αυθορμητισμό!
Μ’ ένα παιδικό χαμόγελο!
Με την αθωότητα, την αγνότητα, την απλότητα!

      Ξεκινήσαμε με τη γνωριμία μας και τα ονόματά μας

"Δεν έχεις τυχαία τ' όνομα σου", λέει μια αγγλική παροιμία. Και πραγματικά, ένας άνθρωπος χρωματίζει ένα όνομα ….Συχνά έχει μια σημασία και, σχεδόν πάντα, μια ιστορία.

 Έτσι και εμείς ξεκινήσαμε να συστηνόμαστε…. το όνομα του καθενός μας είναι η ταυτότητά του…

Γράψαμε τις καρτέλες με τα ονόματα.. Τα βάλαμε στη σειρά …τα μετρήσαμε … Κόψαμε το πρώτο γράμμα του ονόματός μας και το στολίσαμε… Τακτοποιήσαμε τα συρταράκια μας που θα βάζουμε τις εργασίες 

      

   Μιλήσαμε για τους κανόνες  που οφείλουμε να ακολουθούμε όλοι για μια πιο όμορφη συμβίωση . Η τήρηση των κανόνων της τάξης απαιτεί την ενεργό συμμετοχή των παιδιών στη δημιουργία τους. Το παιδί ως μέλος της  ομάδας καλείται να πάρει αποφάσεις για θέματα που το αφορούν ,να συνεργαστεί με τους άλλους ,να αναστοχαστεί πάνω στις πράξεις του. Αν οι κανόνες που πρέπει να τηρήσουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της χρονιάς έχουν τεθεί από τα ίδια θα είναι ευκολότερο να ακολουθηθούν από ότι αν οι κανόνες τους έχουν επιβληθεί.

 Κανόνες της τάξης φτιαγμένοι με αγάπη!  Φτιάξαμε το καθηκοντολόγιο της εβδομάδας … Βοηθοί της τάξης, Ομάδες υπηρεσίας. Καθήκοντα και Καρτέλες με εικόνες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τα καθήκοντα της τάξης. Γράψαμε το Συμβόλαιο της τάξης και το υπογράψαμε όλοι (πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και που δεν μπορούμε να κάνουμε μέσα και έξω από την τάξη)

 Διαβάσαμε  το παραμύθι :"Με αυτή την μπάλα παίζουμε όλοι" των Μπριγκίτε Βένιγκερ και Εύα Θάρλετ από τις εκδόσεις Πατάκη και το παραμύθι, "Του σκοινιού τα μανταλάκια" του 

      Ζωγραφίσαμε το ποίημα…..

Κωστής Παλαμάς
(1859-1943)
Τα χέρια μου είναι να μαζώνω
τα λουλούδια στον κάμπο ή στο βουνό,
τα χέρια μου είναι για να υψώνω
την προσευχή στον ουρανό.
 
Τα χέρια μου είναι για να σπέρνουν
το μαύρο στίχο στ’ άσπρο το χαρτί,
τα χέρια μου είναι για να γέρνουν
οι κουρασμένοι απάνω τους καημοί.
 
Τα χέρια μου την πέτρα δεν πετάνε,
μήτε που φοβερίζουν, ούτε που τολμάν,
τα χέρια μου δεν είναι να κρατάνε
σπαθί, τουφέκι, και να πολεμάν.
 
Α! κι ας μπορούσα να ’δινα τα χέρια
στου σταυρωμού τ’ αλύπητα φιλιά,

 

Όμως πάντα κάτι θα γίνεται  σε αυτό το «κοινό» σπίτι για να μας δώσει αφορμή να μιλήσουμε …για την ενσυναίσθηση….  είναι η βιωματική εσωτερίκευση των συναισθημάτων του άλλου. Είναι η ικανότητα να καταλάβουμε τα συναισθήματα κάποιου άλλου ανθρώπου, να ‘’μπούμε στα παπούτσια’’ του άλλου και έτσι να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα συναισθήματα του.

Έτσι παίξαμε την παπουτσοσαλάτα (τα παιδιά και η νηπιαγωγός βγάζουν από ένα παπούτσι. Τα βάζουμε στη μέση της παρεούλας τα ανακατεύουμε όπως τη σαλάτα και … -κλείνουμε τα μάτια ..και παίρνουμε από ένα παπούτσι στην τύχη….ότι πετύχει στον καθένα. Το φοράμε. Αν μας χωράει…μπορεί να είναι μικρό.. μεγάλο…να μας στενεύει… 

Μιλήσαμε για την ΑΓΑΠΗ!
Αλλά και την αλαζονεία … Διαβάσαμε και παρακολουθήσαμε στον προτζέκτορα το παραμύθι… «Το Δέντρο που έδινε»

Μ"ια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ' τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ' το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα." Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ' τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη.